• 
• 

Jeanet van Antwerpen, directeur SADC

Wat wilde je vroeger worden? Wat was jouw beweegreden hiervoor?

“Mijn eerste gedachte aan wat ik later wilde worden, had ik in de derde klas van mijn christelijke lagere school, op achtjarige leeftijd. Zodra de gedachte zich in mijn hoofd had gevormd, heb ik het met een serieus gezicht aan de meester verteld. Het voelde alsof ik op dat moment mijn toekomst vastlegde. Een gewichtig moment. Ik wilde zendelinge worden! Het leek mij fantastisch interessant om te reizen naar gebieden die ik niet kende, mensen te ontmoeten die anders leefden dan ik. En ik wilde graag ‘goed doen’ en vertellen over het christelijk geloof. Ik was opgevoed met de gedachte, dat de mensen in andere landen bekeerd moesten worden, omdat ze anders in de hel zouden belanden. Achteraf was dit een eerste les in hoe je normen- en denkkader, maar ook je ideeën en wensen in sterke mate bepaald worden door de informatie en kennis die je krijgt en om je heen hebt. Mijn beweegredenen ‘ertoe doen’, interesse in de wereld om mij heen en die willen kennen, begrijpen, ontdekken, zijn wel constanten gebleken.”

Wie is jouw rolmodel? En waarom?

“Mijn rolmodel was en is Pippi Langkous. Van het eerste moment dat ik haar als vijfjarige op de televisie zag, was er een gevoel van herkenning en verbondenheid. Dat was ik! Tenminste: zo wilde ik graag kunnen zijn. Lekker dansen op de tafel, springen op de bank, een paard optillen en boeven vangen. Vrolijk, stoer, onverschrokken, maar ook dromerig, kauwend op een grasspriet, liggen op je rug in het gras naar de wolken staren. En haar motto: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’ vond ik erg uitdagend en heb ik altijd proberen na te leven. Het gaf mij vertrouwen.”

Wat heeft jou gebracht op de plek waar je nu bent?

“Als eerste de wil en de nieuwsgierigheid om mezelf te ontwikkelen en zelfstandig te willen zijn. Maar ook mijn (ruim voorradige) energie, mijn natuurlijke houding om iets negatiefs om te zetten in iets positiefs. Ik kreeg de ruimte om te gaan studeren, in alle vrijheid. Het was mijn eigen keuze. Als 17-jarige het ouderlijk huis verlaten, op kamers gaan: voor mijn gevoel ging ik eindelijk de wereld ontdekken. Niet gek als je bedenkt dat ik van een eiland kom en in het buitengebied woonde. Sociale geografie bleek mijn passie en ik specialiseerde mij in economische geografie. Vanaf die tijd heb ik altijd werk gevonden dat ik leuk vond, in het verlengde lag van mijn studie en waarbij ik ook vanaf het begin af aan verantwoordelijkheid kon nemen en ondernemend kon zijn. Misschien dwong ik het op een bepaalde manier af, maar ik kreeg ook steeds de mogelijkheid van de mensen om mij heen om dat te doen en door te groeien. Een paar mensen in het werk zijn daarin bepalend geweest, zij gaven mij niet alleen ruimte en waardering, maar zeiden ook waarin ik mij kon verbeteren. Kortom, geen carrièreplanning, maar steeds gedaan wat ik interessant en leuk vond. Ook hard werken heeft mij gebracht waar ik nu ben, maar dat gaat vanzelf als je werk doet waarvoor je warm loopt.”

Wat zijn de levenslessen die je wilt doorgeven? Hoe ben je tot deze levenslessen gekomen?

“Een belangrijke levensles is geweest dat je te veel vanuit het belang van anderen of vanuit het belang van je werk kunt denken. Dat je jezelf zo kunt vergeten en dat niet in de gaten hebt, omdat het zo vanzelfsprekend is geworden verantwoordelijkheid te nemen en te dragen. En dat het ook vanzelfsprekend is geworden dat je het allemaal aankunt, omdat het voldoening geeft en je meer dan voldoende energie hebt. Het is echter heel gezond om bewust stil te staan bij hoe je goed voor jezelf zorgt. Wat zijn mijn grenzen, behoeften en waarom? Waar werd ik als kind vrolijk van? Waar zit mijn natuurlijke interesse? Zo ben ik onder andere gaan schilderen, voor mij is dat ‘spelen’ waar ik veel plezier en ontspanning aan beleef. Dat voor jezelf kiezen niet het hetzelfde is als de ander in de steek laten, is een inzicht dat ik heb opgedaan in een periode waarin ik een langdurige relatie heb durven te verbreken. Als mens en als leider in je werk ben je stabieler, gelukkiger en wijzer als loyaliteit, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid nemen worden gekoppeld aan hulp vragen en het benutten van de kracht van je collega’s en mensen om je heen.”

Waarin ben je zelf een rolmodel? En waarom?

“Collega’s zeggen over mij: ‘Een mensen-mens, een power-vrouw die vele bergen verzet en alle ballen hooghoudt, maar op een professionele manier toch dicht bij haar ‘collega’s’ staat. Jeanet is, als positief en inspirerend rolmodel binnen SADC, zich bewust van haar doelen, ambities en koers die we als team SADC varen. Het effect hiervan is voelbaar en zo spoort zij collega’s en anderen op een gepassioneerde manier aan om in beweging te komen, binnen en buiten SADC, op onbewandelde paden; creëert ze nieuwe wegen op weg naar de toekomst.”